تاریخچه آکوستیک در معماری
بخش اول
تاریخ معماری آکوستیک
چیزی جدای از خود تاریخ معماری نیست و از این رو، دوره‌های تاریخی‌اش همان دوره‌های تاریخی معماری است: دوره‌ی یونانی‌ها و رمی‌ها، مسیحیت اولیه، رومانس، گوتیگ، رنسانس، باروک، کلاسیک، رمانتیک و بالاخره دوران مدرن و قرن بیستم. هر کدام از این دوره‌های فرهنگی، معماری و آکوستیک معماری مختص خود را نیز دارند. این بخش‌بندی تاریخی بر پایه‌ی بخش‌بندی تاریخ اروپاست. بخش اول : دوره‌ی یونانی-رمی ( ۶۵۰ سال پیش از میلاد تا سال ۴۰۰ میلادی ) یونانی‌ها: یونانی‌ها احتمالاً به دلیل ساختار دموکراتیک حکومت‌شان برخی از اولیه‌ترین آمفی تئاتر‌های فضای باز را بنا نهادند. طرح نشیمن این آمفی تئاتر‌های روباز که معمولاً بر روی تپه‌هایی رو به دریاست،به صورت بخشی از یک دایره است که بیشتر از ۱۸۰ درجه می‌باشد. یکی از بهترین نمونه‌های این معماری، یک آمفی تئاتر یونانی-هلنی است که در « اپیداروس » در شمال پلوپونزی و در زمان ارسطو ساخته شده است. نشیمن‌ها با یک شیب تند به سمت پایین و مرکز ساخته شده‌اند که این کار دو مزیت دارد. یکی اینکه حضار به خوبی می توانند صحنه را ببینند و دیگری کاهش تضعیف صدا توسط زمین ( nuationGrazing atte) است . 
به نظر می‌رسد یونانی‌ها در موسیقی و رقص پیشرفته بوده‌اند. نقل شده است که در سال ۲۵۰ پیش از میلاد گروهی چند صد نفره از همخوانان کر، قطعه‌ای با پنج موومان در ستایش پیروزی آپولون بر پیتون اجرا کرده‌اند ( رولاند و دیگران ۴۸ ) مدارک دیگری نیز در دست است که نشان می‌دهد بازیگران تئاتر یونانی در اجراهایشان وسایلی قیفی شکل که کاربری بلندگو و ازدیاد جهت‌وری صدا را داشت در دست داشتند و از آنها استفاده می‌کردند. شگفت انگیز نیست که خطیب ماهر آن دوران یعنی دموستنس، ریگ‌هایی در دهان می گذاشت و رو به دریا فریاد می‌زد و سخنرانی‌اش را تمرین می‌کرد. شفافیت صدا در آمفی تئاتر‌های یونانی به دو دلیل وجود داشت: یکی سنگی بودن بنا و دیگری کم بودنِ نویز جامعه‌ی دوره‌ی پیشا صنعتی. آن چیزی که امروز درباره‌ی موج صوتی و انتشار صوت می‌شناسیم، ریشه‌اش به مدارس یونان باستان باز می‌گردد. در آن زمان در مدارسی مانند « پایتاگوریا » که هندسه، جبر، فیزیک و سایر علوم تدریس می‌شد، صدا را به موج‌هایی که حاصل از برخورد سنگ به سطح آب است تشبیه کردند. ارسطو به ماهیتی به نام « رسانا » پی برد و انتقال گرما، موج یا هر چیز دیگری را مولفه‌ای وابسته به ماده‌ی انتقال دهنده دانست. همچنین دانشمندانی در مورد رابطه‌ی سرعت و فرکانس صدا، لرزش و انرژی صوت و … تحقیقاتی انجام دادند. کتابی به نام « در باب آکوستیک » موجود است که نگارشش به ارسطو نسبت داده می‌شود. رمی‌ها: معماری رمی ها و آمفی تئاتر های هلنی متاخر، بسیار به معماری یونانی ها شباهت داشت با این تفاوت که نشیمن ها تا ۱۸۰ درجه بسط داده شده بود. آنها همچنین یک صحنه مجزا برای خوانندگان در پشت بازیگرها تعیبه کرده بودند (که به آن رما اسکین می گفتند) همچنین یک آویز که امرا را از آفتاب محافظت می کرد. گروه کر بر روی یک دایره ی سنگی که بر روی زمین داشت می ایستادند. مثالی از این معماری در ترکیه با نام آسپندیوس وجود دارد. در مجموع، رمی ها مهندسین بهتری نسبت به یونانی های قدیم بودند. 
” کلزیوم ” نمونه ی بارز معماری رمی هاست. نام اولیه ی این بنا، ” فلاویان ” بوده است. ظرفیت این بنا ۴۰ هزار نفر بوده که بیشترین ظرفیت یک آدیتوریوم در دوران باستان می باشد. معماران کلزیوم مجهولند اما تکنیک های ابداعیشان هنوز مورد استغاده قرار می گیرد . بیشتر مولفه های برجسته ی این بنا مربوط به ویژگی های مطلوب دیداری آن است و چون بیشتر برای جنگ گلادیورها از آن استفاده می شده، شفافیت صوت و موسیقی در آن اهمیت زیادی نداشته است. تئاتر در فضاهای روبسته نیز در زمان رمی ها انجام می شد که به سالن های آنها odea می گفتند.تاریخ odea ها به دوران پریکلس در یونان باز می گردد. در این سالن ها از چوب به عنوان سقف آن استفاده می شد. آنها به خواص آکوستیکی چوب پی برده بودند. 
کلزیوم –ایتالیا در دوران درخشش رمی ها در معماری، در یونان نیز بناهای خلاقانه ای ساخته می شد که نمونه ی آن Odeon of Agrippa در آتن است که ۱۲ سال پیش از میلاد بنا شد .در این بنا تا ۲۵ متر ارتفاع، با چوب محکم شده بود. مشابه این سالن با ظرفیت های مختلف ( از ۲۰۰ تا ۱۵۰۰ نفر) در شهر های مختلف یونان نیز بنا شد. Odeon of Agrippa در قرن دوم پس از میلاد فرو ریخت و تا آن زمان، محل برگزاری هزاران تئاتر باستانی و اپرا بود. Odeon یا Odeum به معنای « امکانی برای سرو » است . 
